rekomendacje PM-N: Oslo 31. august

hej kolęda, kolęda, czyli dlaczego ksiądz stasiu nie lubi agnieszki holland

Coraz bardziej rozumiem rozdrażnienie moich Rodziców, gdy jadąc od czasu do czasu z nimi samochodem, puszczam za głośno- w ich mniemaniu - muzykę. Pada wtedy sakramentalne: Przycisz to, bo nie słyszę własnych myśli. Okazuje się, że ja też już coraz rzadziej te swoje myśli słyszę, co skutkuje między innymi zmniejszającą się częstotliwością umieszczania wpisów na tymże blogu. Swoich myśli nie słyszę, bo słyszę głównie cudze myśli, a dzieje się tak wskutek przedawkowania bycia on-line, a także całej tej, ogólnie mówiąc, kultury. Brak słyszenia na co dzień własnych myśli, odbija się jednak, co jakiś czas nocną bezsennością, kiedy to mózg musi w końcu odreagować i włącza mu się tak zwana kreatywność w postaci strumienia tysiąca pięciuset myśli na minutę, że aż para uszami zaczyna lecieć.

Początek roku to w naszej katolickiej Polsce czas tak zwanej kolędy, czyli wizytacja osoby bardziej lub mniej duchownej w domostwach swojej parafii. O ile w dużych miastach tradycja ta zdaje się już chyba nieco słabnąć, o tyle na spokojnej wsi warmińskiej, gdzie dom mój rodzinny z dziada pradziada stoi, wciąż jeszcze ma się całkiem dobrze.
Przychodzi więc ta osoba bardziej lub mniej duchowna do tegoż domu- co wiem od nieco zażenowanych całą tą historią moich Rodziców- i po wykonaniu rutynowych czynności w postaci odklepania kolędy, pomachania miotełką itd. przechodzi do czynności bardziej już z tego świata.
Następuje w tym momencie rozliczenie i sprawozdanie finansowe: na kościół dali Państwo tyle i tyle, na kaplicę nic Państwo nie dali itp, itd. Jako że Rodzice moi są raczej osobami cierpliwymi i nie tak aspołecznymi jak ja, znoszą to wszystko ze stoickim spokojem. Czas płynie dalej i ksiądz Stanisław na rozładowanie atmosfery postanawia opowiedzieć anegdotkę o obyczajach seksualnych tak zwanych dzikich czyli- w jego mniemaniu- reprezentantów religii islamskiej. Pada w tym miejscu bardzo odkrywcza- jego zdaniem- historia o pokazywaniu po nocy poślubnej zakrwawionego prześcieradła zgromadzonej pod oknem gawiedzi, na dowód dziewictwa panny młodej. W przytoczonym przez niego przypadku prześcieradło nie było jednak dość zakrwawione, co wprawiło gawiedź w konsternację, poruszenie i święte oburzenie także na lekarza, który dał gwarancję, że krew będzie prima sort. Lekarz jednak gawiedzi powiedział by ta, miast się jego czepiać sprawdziła atrybuty młodego pana, co też ta uczyniła i wszystko się wyjaśniło. I bardziej tu podobno honor pana niż panny młodej ucierpiał.
Taką to przypowieścią uraczył ksiądz Stasiu Rodziców moich. Po czym, w toku tej intelektualnej rozmowy Ojciec mój postanowił opowiedzieć o książce, którą czytał parę dni temu, a była to książka W kanałach Lwowa Roberta Marshalla - na podstawie której Agnieszka Holland film swój niesamowity nakręciła. Ksiądz Stasiu jednak nie wydał się zainteresowany, gdyż uciął tą rozmowę zdaniem: Holland ? Ta Żydówka... ? Nie lubię jej... - czym wprowadził jeszcze większą konsternację i zażenowanie w domu moich lewicujących bardziej niż prawicujących i tą "żydowską" Gazetę Wyborczą czytających rodziców.
Tak to mniej więcej tegoroczna kolęda na spokojnej wsi warmińskiej wyglądała.
To be continued.

o gentryfikacji i o kotach

W zależności od humoru (i tego czy Cezary Michalski akurat za bardzo nie przynudza w swoich felietonach) od czasu do czasu zdarza mi się trochę sympatyzować z linią programową Krytyki Politycznej. Tak, właśnie tej KP na którą "prawdziwi" Polacy-patrioci spod znaku łysej pały zdrowo ostatnio plują w zemście za pewnego importowanego Niemca-anarchistę, który też w pluciu był niezły. Plują, bo jak mówi poeta Nie będzie [k**wa] Niemiec pluł nam w twarz. Ale nie o tym, nie o tym ten tekst. Na myśl o mieleniu "listopadowej niepodległości" do dziś niedobrze mi się robi.


Za sprawą tej właśnie, wyżej wspomnianej KP poszerzył mi się ostatnio osobisty słowniczek wyrazów obcych o nowy, pięknie brzmiący i z angielskiego pochodzący termin gentryfikacja.

Najogólniej mówiąc, chodzi o takie różne złe - zdaniem KP- zjawiska jak np. zabieranie pod grodzone i monitorowane osiedla parku gdzie akurat z psem na spacer chodzisz, wyrzucanie dynks chlejącego plebsu, staruszków i staruszki z 600 złotyma emeryturki z pięknych secesyjnych kamienic przez nowobogackie polskie elity itp, itd. O tak, kamienice w modzie są bardzo. Te 3 metry wzwyż, stiuki, z kafli piece, bauhausu ebonitowe włączniki. Wyremontujemy, zrewitalizujemy, czynsz na poziom nieosiągalny dla biedoty wywindujemy. Home and Garden można zaprosić później na sesje fotograficzną. Ach, jakże będzie wybornie !
Plebsowi i dziadkom baraki z dykty, styropianu z dodatkiem azbestu na przedmieściu postawimy. Niech znają dobroć naszą wielkopańską. Nie kpię tu teraz wcale. Gentryfikacja złem jest i basta.
Znam to z autopsji. Załączone zdjęcie dowodem niech będzie.
Na pewnej zacisznej ulicy w mieście Elblągu pałacyk poniemiecki jest z balkonikiem, gzymsami i konsolami. Lat kilka pałacyk stał zapomniany przez Boga i ludzi, więc kocia bohema artystyczna wprowadzić się nielegalnie postanowiła. Żyło się tu królewsko. Salony, weranda, poddasze - wszystko to nasze. Lobby, atelier i foyer. U babci koty kochającej jadłodajnia naprzeciwko. Przyszedł jednak dzień sądny i ludzie sobie przypomnieli, że pałacyk ten całkiem fajny nawet jest i do używania nawet jeszcze może się nadawać. Alle Katzen raus ! - hasło padło. [...by wzmocnić dramaturgię sytuacji celowo piszę to w języku Goethego ].
Tak się życie potoczyło, że teraz m.in ja na tych "salonach" urzęduję. Koty jednak ciągle przychodzą, siadają czasem na parapecie i rzucają takie oto (jak na załączonym obrazku) nienawistne spojrzenia zdające się mówić My tu jeszcze wrócimy. Od czasu do czasu, jakiś koci Banksy zakradnie się do środka przez niedomknięte drzwi i na znak swojej moralnej wyższości demonstracyjnie obsika ścianę. Z kotami nie ma żartów. W poprzednim wcieleniu byłem jednym to wiem.

hast du eigentlich etwas zu sagen ?

Neoficka gorliwość, która charakteryzowała początki tego bloga wydaje się już częściowo wypalona. Pojawiły się zasadnicze pytania egzystencjalne. Po co ? Po jaką cholerę ? Co ty masz właściwie do powiedzenia? Kogo to może obchodzić ? Po przypływie zniewalającego poczucia trywialności pojawiła się jednak także zasadnicza odpowiedź, którą to napiszę po angielsku w wersji lekko ocenzurowanej : I don't give a f**k. Nie ma tu żadnej target group, słupków oglądalności ani prime time. Jest pewien chaotyczny, eklektyczny strumień świadomości. Są być może pewne herezje, które dla jednych są a dla innych już herezjami nie są. Jest także pewna postmodernistyczna "nihiliczność" lub wręcz kontestacja tej "nihiliczności".

Przeczytałem niedawno po raz kolejny refleksyjny, słynny "manifest" Kuby Wandachowcza*. Przeczytałem też, napisany w podobnym duchu demaskatorski tekst Doroty Masłowskiej**. Jakże wieje pesymizmem, jakże huczy defetyzmem. Jakże jednak rozumiem ten ich artystyczny weltszmerc. Od publikacji minęło już 9 lat. Diagnoza "Generacji Nic" pozostaje jednak nadal straszliwie trafna. Może dziś nawet jeszcze bardziej trafna. Oblepieni stadem meduz z nalepką "Wolność -made in USA", dryfując gdzieś w tym cuchnącym bajorku razem z opakowaniami po Happy Meal, torebką po chipsach, zardzewiałym wózkiem z Carrefoura i innymi fekalicznymi substancjami w pazłotku i brokacie, modlimy się do Św. Steve Jobsa o nowego Ipada.
Z tekstów Masłowskiej i Wandachowicza wieje zaraźliwa refleksja nad paraliżującą pustką, która stała się udziałem pokolenia "dzieci transformacji". W zderzeniu z "majnstrimowym", amerykańskim, bezrefleksyjnie-wszechobecnym keep smiling przypomina to może trochę biadolenie zrzędliwego starca czy defetystyczny bełkot frustrata. Niemniej pierwsza tego typu kontestacja Novus Ordo Mundi, nawet jeśli jest "głosem wołającego na pustyni" to jest także "śmiechem w twarz" zidiociałej medialnej chimery, która podtrzymuje i utrwala ten paraliżujący, choć dla wielu wygodny status quo.




* Kuba Wandachowicz, Generacja Nic, Gazeta Wyborcza z dnia 5 września 2002 r.
**Dorota Maslowska, Przyszkoleni do jedzenia, Gazeta Wyborcza z dnia 5–6 października 2002 r.